Kantor pos

Er zijn al weer een aantal dagen voorbij sinds mijn vorige blog, dus tijd voor een update. Helaas is het nu te laat hiervoor (12 uur), omdat we alweer vroeg op moeten staan. Morgen zal ik een nieuwe blog schrijven, maar ik heb wel alvast het taxiavontuur van vandaag uitgetypt, dus veel leesplezier!

Nadat we klaar waren in het ziekenhuis en heerlijk hadden gegeten bij een straattentje was het de uitdaging om weer terug bij ons guesthouse te komen met de angkot (locale taxi). Er is ons verteld dat er 3 soorten van zijn, de blauwe, rode en groene, die elk hun eigen zones hebben. In onze buurt rijden vooral blauwe angkots. Toen er aan de overkant van de straat een oranje angkot stopte snelden Moedi en Lisa erheen. ‘Kantor pos? Meta guest house?’ vroegen Lisa en Moedi. ‘Yes yes kantor pos, ok!’ zei de chauffeur terwijl hij compleet een andere kant op wees, maar Moedi en Lisa hadden er alle vertrouwen in dat hij wist waar we heen moesten, dus stapte ik ook maar in. Ik zei tegen ze dat er vast niet maar een postkantoor (kantor pos) in Samarinda was, terwijl de angkot steeds verder uit de richting van ons guest house reed. Tijdens de rit met de angkot viel ons op dat er een jongetje tegenover ons zat die er nogal ziek uit zag, we hebben ons maar niet afgevraagd wat hij had en of het besmettelijk was. Na zeker 20 minuten door Samarinda te hebben gereden stopte de angkot chauffeur, ‘Kantor pos!’ zei hij terwijl hij wees naar een groot postkantoor aan de overkant van de straat, maar niet het postkantoor bij ons guesthouse natuurlijk. We lieten hem het adres zien, en met een grote aahh begon hij te lachen en zette ons een stuk verder af aan een grote straat met het advies om de angkot aan de andere kant maar weer terug te pakken naar waar we vandaan kwamen. Toen we uitstapten begon het hard te waaien en kwamen er grijze wolken aan. Gelukkig stond er tegenover een blauwe angkot te wachten dus konden we die direct nemen. De chauffeur was een jonge vent die redelijk goed Engels praatte, voor de afwisseling. Hij vroeg direct waar we vandaan kwamen, ‘Belanda (Nederland)’, zeiden wij. ‘Aaah Belandaa, Amsterdam!’ waarna hij met zijn handen een vorm van een plant nabootste. Natuurlijk, welk ander beeld hebben buitenlanders dan ook van Nederland en vooral Amsterdam.. Ondertussen stapten er weer heel wat mensen in en zaten we nogal opgepropt in het kleine busje, waarin wij als bule (blanke) nogal veel aandacht trokken. De chauffeur probeerde ons nog wat Indonesische woordjes te leren, wat nogal gebrekkig ging, omdat zijn Engels ook niet fantastisch was. ‘This is my mother’ zegt hij terwijl er een oudere vrouw instapt. ‘Is it your mother or do you just call her your mother because she’s an older woman?’ vraagt Moedi. ‘Yes yes!’ luidt het antwoord. En dat was het antwoord op veel van onze open vragen. Nadat de chauffeur vroeg over onze religie en hij dacht dat ik moslima was ging hij verder in gesprek met Moedi. ‘So Moedi, is this your good friend?’ ‘Yes they are both good friends of me’. ‘Both?? Ohhh you good guy!!’. Met good friend bedoelde hij girlfriend. Vervolgens zei hij iets in het Indonesisch en begonnen de rest van de mensen in de taxi te lachen. Ok dit krijgen we dus nooit meer opgelost.. dan laten we het spelletje maar verder spelen. Helaas was het goede kantor pos bereikt en moesten we er dus uit. De vrouwen in het busje raakten mijn en Lisa’s arm nog even aan, want onze huid was toch zo wit en mooi. We waren net op tijd in het guesthouse, want toen we binnen waren brak er een hevige regen uit die de hele middag heeft geduurd.