De kinderafdeling en moeilijke immigratiekantoormedewerkers

Alweer 1.5 week geleden sinds mijn vorige blog, dus jullie vragen je vast af wat deze bule’s in de tussentijd weer hebben meegemaakt. Vorig weekend zijn we weer naar Balikpapan gegaan, omdat de betaling van het guesthouse van de vorige keer mis was gegaan en we besloten om het dan maar persoonlijk langs te gaan brengen. Deze keer hadden we een nachtje in een 4-sterren hotel geboekt en dat was wel even een verademing na alle guesthouses die we tot nu toe hadden gehad. Evy stond zoals altijd weer klaar voor ons en kwam ons ophalen om naar de krokodillen te gaan. In het krokodillenreservaat werden de krokodillen gefokt om vervolgens op 2-jarige leeftijd verkocht te worden voor hun huid. Niet zo’n heel leuk idee dus. De hokken waren ook veel te klein en ze zaten met te veel op een hoop. Buiten dat was het interessant om deze dieren te zien, te voelen en om ze te mogen voeren! Ook waren er 2 olifanten bij het reservaat. Deze hadden wel genoeg ruimte en zagen er gelukkig uit.

’s Avonds had de moeder van Evy krab voor ons gemaakt. Hier kwam geen bestek bij van pas. Alles, inclusief het open maken van de krab, werd met de hand gedaan. De dag erna hebben we goed gebruik gemaakt van ons 4-sterren hotel en zijn we gaan zwemmen en sporten in het hotel tot het weer tijd was om terug te gaan naar Samarinda.

Deze week liepen we mee op de kinderafdeling in het ziekenhuis. De coassistenten hier zaten in hun 4e jaar en ondanks dat het maar één jaar verschil is, gedroegen zij zich veel volwassener dan de coassistenten op de afdeling interne geneeskunde. We konden een gesprek met ze voeren zonder dat er gegiechel uit elke hoek kwam. Ook een verademing! Op de kinderafdeling hebben we ook voornamelijk dengue gezien, soms in combinatie met typhoid fever (tyfus). De kinderarts met als specialisme infectieziektes (dokter Wiliam) was de eerste arts die wij zagen die ook werkelijk aandacht voor zijn patiënten had. In tegenstelling tot de vorige artsen had hij zijn stethoscoop wél goed om in zijn oren (je hoort anders helemaal niets) en luisterde hij wél langer dan 1 seconde naar longen, hart en buik. Hij heeft ons veel geleerd deze week. Behalve dengue hebben we ook longontstekingen, complicaties van tuberculose, ondervoeding, leukemie en 2 HIV gevallen gezien. Een van de 2 kindjes (18 maanden) was een maand geleden zijn ouders verloren aan aids. Hij was opgevangen door zijn buren en nu in het ziekenhuis terecht gekomen met een ileusbeeld (stille darmen). Per toeval is toen ontdekt dat ook hij wel erg weinig afweercellen had, passend bij HIV. Het andere kindje (6 maanden) was haar ouders 3 maanden geleden verloren aan aids en opgevangen door haar oma. Onder de 2 jaar is de diagnose HIV nog niet met een test vast te stellen, maar het is wel duidelijk welk pad deze kindjes op zulke jonge leeftijd al zijn ingeslagen..

Maandag zijn we, nadat we klaar waren in het ziekenhuis, opgehaald door Obie, die ons mee heeft genomen naar haar Engelsklas. Daar werd haar groep van 40 studenten in 3 opgesplitst en kregen wij elk een groep voor onze rekening. Het was de bedoeling dat de studenten vragen aan ons stelden in het Engels en wij op onze beurt weer vragen aan hen stelden. Dit verliep echter niet zo makkelijk als verwacht. Tussen de ongeveer 12 studenten per groep zaten er namelijk maar 1 of 2 die zich een beetje verstaanbaar konden maken in het Engels. Ondanks dat was het een leuke middag.

Op dinsdag wilden we ons visum gaan verlengen samen met Obie. Ook dit leek makkelijker dan het was. Obie vertelde ons van tevoren al dat ze het nog nooit had meegemaakt dat dit in één keer goed ging bij de vorige buitenlandse studenten. Ook bij ons wat het weer prijs. Toen de mevrouw die ons visum zou moeten verlengen ons zag aankomen gingen haar mondhoeken al 20 cm lager hangen. Ze had het liefst de deur in ons gezicht dicht willen gooien om het gesprek met haar collega, onder het genot van de cakejes (arme stoel), voort te zetten. In plaats daarvan zocht ze andere redenen om maar snel van ons af te zijn. ‘Het formulier moest met zwarte pen ingevuld worden’, vertaalde Obie voor ons. Met veel tegenzin kreeg ze van de andere mevrouw aan de balie nieuwe formulieren. Dit had ze nog niet gedaan of er was al een andere reden voor het niet verschaffen van de verlening gevonden. Op 1 van de 5 formulieren die we moesten inleveren stond namelijk onderaan in de hoek in het klein bij het adres van de universiteit, naast de stempel van de universiteit, de naam van de directeur van de universiteit. Dit kon toch écht niet, want dit kwam niet overeen met de naam van onze sponsor (Dr. Lukas). Dit kon tevens verwarring opleveren. Alleen de naam van onze sponsor mocht vermeld worden. Obie vertelde dat we de verlening gegarandeerd wel hadden gekregen als we met geld hadden gezwaaid, maar omdat we toch nog genoeg tijd voor de verlenging hebben besloten we om later terug te gaan.

’s Avonds belden we Dr. Lukas om te vertellen wat er was gebeurd bij het immigratiekantoor en of hij ons dus een nieuwe brief kon schrijven. ‘Oh yeah sure, by the way do you want to come with me to a ceremony tomorrow of a student who died in a traffic accident?’ en zo zaten we de volgende dag in de auto bij Dr. Lukas naar Tenggarong, naar de ceremonie van een geneeskundestudent die eerder die week was overleden. We voelden ons er nogal ongemakkelijk, omdat het leek alsof er soms meer aandacht was voor ons dan voor het overleden meisje. Na de ceremonie zijn we met Dr. Lukas naar het museum van de sultan in Tenggarong gegaan. Lisa zei over een portret van de Sultan dat hij er nogal cool uitzag, ‘Be careful Lisa when you meet him, or you become one of his wives’, zei Dr. Lukas.