Goodbye Samarinda, namens mijn gastschrijver: Moedi

Vandaag heb ik (Moedi) de eer van Angelique gekregen om als gastschrijver een stukje te schrijven op haar reislogger. Het is nu onze laatste dag in Samarinda, en vandaar dat ik ervoor heb gekozen om een samenvatting te geven van ons hele verblijf in deze toch wel bijzondere stad, echter dit keer ongecensureerd. i.e. onder andere onze bloopers (jaja, ook die van Angelique) zijn niet weggelaten.

Zoals jullie ook al hebben kunnen lezen in Angelique’s blog, hebben we in onze eerste week Igong leren kennen. Maar hier is niet alles over gezegd. Igong was inderdaad heel behulpzaam en aardig. Maar ook ongemakkelijk. Het begon ermee dat Igong mij, en niet Lisa of Angelique, als eerste benaderde om kennis te maken. De jongens hier waren altijd meer geïnteresseerd in Lisa en Angelique dan in mij, dus dat was al het eerste vraagteken dat ik in ieder geval al plaatste. Deze verpleger op de intensive care nam ons op een goede dag mee om te lunchen. De lunch verliep voor een groot deel zonder bijzonderheden. Totdat Angelique, in haar veronderstelling dat ze nog steeds Nederlands aan het praten was, de uitdrukking “dirty mind” liet vallen. Hier opende er een complete wereld voor Igong. De banaan op de fruitschaal had in zijn handen opeens een hele andere functie, SM technieken werden nagebootst en de film 50 shades of grey wilde hij even uitvoerig gaan bespreken. Toen we klaar waren en ieder weer naar huis ging (waarbij hij overigens alleen mij om mijn nummer vroeg), hadden Angelique en ik al door dat hij homoseksueel was, waar Lisa nog heel verbaasd op reageerde.

Dat weekend gingen we naar Balikpapan, en Igong wilde ook heel graag komen. Zo goed als mijn gaydar uiteindelijk bleek te zijn, probeerde ik nog subtiel hem ervan te overtuigen om niet te komen. Toen ik hem een bericht stuurde waarin ik zei dat ik met Lisa en Angelique in een bed sliep (omdat mijn kamer kort omschreven meer een beschimmelde dierentuin was), kwam pas echt de aap uit de mouw: “Oh, you are sleeping with Lisa and Angelique? You are doing 50 shades of grey? Wait for me, I will come now!”. Dit overtuigde uiteindelijk dan ook Lisa ervan dat Igong homoseksueel was, en dat hij ook hoogstwaarschijnlijk geïnteresseerd was in het mannelijke deel van ons 3. De volgende dag kwam hij naar Balikpapan, waar hij 2 dagen met ons besteedde (zie Angelique’s vorige blog). Ongemakkelijke opmerkingen bleven uiteraard niet weg: gevraagd werd of hij bij mij in mijn bed kon slapen die avond en dat ik “a nice bottom” had. Angelique en Lisa konden natuurlijk niet anders dan alleen lachen.

Na dit Igong verhaal ga ik nu wat meer persoonlijke samenvattingen van ons geven, beginnend bij Angelique. Angelique is de oorzaak van zeker de helft van al onze lachmomenten, en dat waren er veel. Al snel bleek dat ik ook ergens een mannelijke medereiziger bij me had: ze bleek veel sneller dan mij door te denken en geen opmerking kon bij haar te ver gaan. Lisa, we hopen dat je de komende weken nog met ons kan uithouden. We moesten ook vaak lachen om Angelique’s voorzetsel gebruik: zo doet zij een broek aftrekken, iemand aanlachen, en kijkt ze ergens heen uit. Na een paar chinese wijntjes moesten we voor de foto van groot wit blauw staan (poging tot “van groot naar klein”). Ook vroeg ze zich af of je over Amerika naar China moet vliegen vanaf Nederland, en wat er nou tussen de noordpool en zuidpool zit.

Verder had ook de Lariam zijn uitwerking. De levendige dromen spaarden noch haar, noch mij. Alleen het verschil is dat Angelique in een soap was beland. Op een gegeven moment droomde ze dat ze zwanger was (niet schrikken Frank). Een paar dagen later droomde ze dat het een jongetje was, om weer een paar dagen later te dromen dat het kind dood geboren was. Laten we maar snel klaar zijn met die Lariam, hè? Angelique was hier ook een waar supermodel. Sommigen durfden niet bij ons aan tafel te zitten vanwege haar, anderen grepen haar naam aan om een oh zo goeie versiertruc te gebruiken en haar Angel te noemen. Van Lisa en mij kreeg ze de bijnaam Angie, of Antjie.

Dan Lisa. Met haar 1.82m jaagde ze Samarinda het stuipen op het lijf. Verder dachten Angelique en ik nog dat Lisa op een gegeven moment ontvoerd gaat worden, zo goedgelovig als dat ze was in iedereen. Gelukkig zijn de Indonesiërs over het algemeen aardige mensen met goede bedoelingen. Lisa was ook altijd degene die ons aan alles deed herinneren, maar toen we naar de immigratiedienst gingen om ons visum te verlengen, was ze haar paspoort vergeten. Verder hebben we Lisa’s tomatenhoofd leren kennen die ontstaat tijdens het sporten. Voor de rest moet Lisa er niet aan denken om al vanaf haar 23e de rest van haar leven met één en dezelfde persoon te leven. Lisa was de persoon die niet wakker werd in de ochtend als er geen luidruchtige externe factor was. Ze lachte mensen soms overduidelijk in hun gezicht uit, en ze is haar paraplu vergeten in een van de Angkots. De mensen in de angkot vonden haar trouwens stinken (zie foto) Lisa's en Angelique's favoriete week was bij de pediatrics, omdat ze zich daar helemaal konden uitleven op de speeltoestellen. Verder vond ze het geweldig om mij in te maken met vechten. Lisa's bijnaam was Liesbeth.  

Onder grote druk van Lisa en Angelique moest ik ook een stuk over mijzelf schrijven. Ik sta hier nu kennelijk bekend als degene die dingen vergeet en kwijtraakt. Op weg naar Maratua raakte ik mijn sleutels van het Guest House kwijt. Op de terugweg op de boot van Maratua naar Berau kwam ik erachter dat ik per ongeluk nog de sleutel van het hostel nog in mijn zak had. Terug in Samarinda kreeg ik een reservesleutel, die ik maar meteen heb vastgemaakt aan de sleutels van Angelique. Een individuele sleutel raak je immers sneller kwijt dan een sleutelbos. Maar dat mocht niet baten. Op weg naar Kutai raakte ik weer mijn sleutels kwijt (en daarmee dus ook Angelique’s sleutels). Gelukkig belde de driver al snel dat de sleutels bij hem in de auto waren. De kers op de taart was dat ik vergeten was onze groepspresentatie op mijn USB te zetten en we dus net tijdens onze eindpresentatie hebben moeten presenteren zonder dia’s. Gelukkig is alles wel uiteindelijk goed gekomen. Daarnaast vergat ik ook een paar keer mijn tas op verschillende plekken, waar ik wel op tijd was achter gekomen. Bij onze weg terug uit Pampang was het ook raak: mijn tas had ik bij de dayak mensen laten liggen. Mijn eerste reactie was: "gelukkig zitten er geen waardevolle spullen in", maar Angelique hielp me er even aan herinneren dat haar portemonnee met alles erin in mijn tas zat. Oeps. Zo snel als we konden zijn we teruggereden, en gelukkig hadden de aardige Dayak mensen mijn tas al ergens veilig opgeborgen  Verder heb ik de neuzen van mensen en zwangere buiken moeten aanraken voor “knappe baby’s”. Nu hopen dat ze geen lelijke baby’s krijgen en ze achter me aan gaan vliegen naar Nederland. De baby's die al waren geboren waren wel bang voor mij en bij mijn enige poging voor een foto barste het kind in huilen uit. Verder doe ik veel middagdutjes, en is mijn bijnaam Budi.’

Wat we alle drie gemeen hebben? Iedereen wil met ons op de foto! En onze favoriete uitspraken? Dengue (als in: denk ik), LOL (op z'n parkstad Limburgs) en SUGAR (op zn Igongs). En zodra we samen watermeloen in ons guestHOUSE eten, is het net een zwijnenstal.

Samarinda, we gaan je missen!