Bogor, Samarinda en de eerste indrukken van het ziekenhuis

Zoals beloofd mijn blog over de afgelopen dagen. De laatste dag in Jakarta zijn we zoals verteld dus weer naar Bogor gegaan om daar met een gids de omgeving te verkennen. Eerst zijn we daar naar een werkplaats gegaan waar Wayang poppen worden gemaakt, de traditionele indonesische poppen. We werden er hartelijk ontvangen door de mensen en onder het genot van heerlijke gebakken banaan en thee werd ons het liefdesverhaal van Rawayana verteld, het verhaal dat de Wayang poppen uitbeelden. Daarna lieten ze het proces van het maken zien. Ik mocht zelfs een deel van een nog ongeverfde Wayang pop verven.

Naderhand heb ik de hoofden van Rama en Shinta (het liefdeskoppel) gekocht. Voor een speciale prijs, ‘special price for beautiful girl!!’. Het geloof is dat wanneer je beide poppen in je huis neerzet, dit het jaar erna zorgt voor een 3e ‘pop’ in het huis. Laten we hopen dat dit nu niet het geval is! Hierna heeft de gids, die vloeiend Nederlands sprak, ons mee de natuur van Bogor ingenomen. Tijdens de rit konden we onze ogen uitkijken langs de rijstvelden, bananenbomen en de prachtige kleine dorpjes met spelende kinderen en heel veel kippen. We zijn zelfs nog even gestopt langs de weg om een kokosnoot te drinken!

Nadat we gegeten hadden in een bamboe hutje zijn we naar de watervallen gegaan. Omdat het regende was het te koud om erin te gaan en zijn we direct doorgegaan naar de warmwaterbaden. Deze waren ze aan het schoonmaken dus daar konden we helaas ook niet in. Wel zijn we nog even in de rivier gaan zwemmen.

De dag erna was het alweer tijd voor ons vertrek naar Samarinda. De reis verliep goed, op een platte band onderweg in de stromende regen na. Het verschil tussen Jakarta en Samarinda is groot. De stad is minder massaal, het verkeer is minder druk en de gebouwen zien er welvarender uit (op de wolkenkrabbers in Jakarta na). Ook de mensen zijn hier anders. Iedereen spreekt je aan, maar wil niet direct met je op de foto. Ze zijn wat meer ingetogen. Ons guesthouse ligt in een super gezellige buurt vol met straattentjes waar je heerlijk kunt eten. Tijdens het verkennen van de universiteit hebben we ons eerste exotische dier al getroffen: een hagedis van een halve meter lang.

Maandag was het tijd om onze stagebegeleider te gaan ontmoeten. Dr. Lukas. Het introductiegesprek over het coschap zelf duurde misschien 5 minuten. De rest van de tijd heeft hij besteed aan het uitvragen van onze reisplannen tijdens ons verblijf in Indonesië. Daarna hebben we nog kennis gemaakt met Dr. Emil en de rector van de universiteit. Dr. Lukas, Dr. Emil en de rector samen waren ook meer geïnteresseerd in onze reisplannen dan ons coschap en de gesprekken die ze met elkaar tussendoor voerden in het Bahasa gaf ons het gevoel alsof we in een aflevering van Ushi van Dijk zaten.

De afgelopen 2 dagen in het ziekenhuis zijn we meegelopen met Dr Carta (die ons vooral heeft verteld over Maratua Island, niet over infectieziektes) en een van de coassistenten. Het is me opgevallen dat de indeling van geneeskunde niet zoveel verschilt als van Nederland. Ze hebben zelfs probleem gestuurd onderwijs. Er komt ook elk jaar iemand van de universiteit van Maastricht naar Mulawarman university (de universiteit in Samarinda) om de nieuwe ontwikkelingen van het PGO te bespreken.

De coassistent nam ons mee langs de patiënten, waar alle ogen natuurlijk meteen weer op ons gericht waren. ‘This patient has tuberculosis’, zegt ze. De patiënt begint te hoesten en Moedi, Lisa en ik stappen verschrikt achteruit. ‘No don’t worry, he has bronchitis, the cough test for tuberculosis is negative.’ Gelukkig.. Vervolgens komen we bij een patiënt die compleet immuungecompromiteerd (verlaagd immuunsysteem) is. De coassistent vertelt een beetje een vaag verhaal over dat zij en de patiënt zelf niet weten wat hij heeft.  Later zegt ze dat de patiënt HIV heeft, maar dat hij dat dus zelf niet weet. Omdat HIV vaak geassocieerd wordt met seks voor het huwelijk is dit in een islamitisch land als Indonesië natuurlijk een groot Taboe. Ze gebruiken daarom een codewoord voor HIV als de artsen er tegen elkaar over praten in het bijzijn van de patiënt, namelijk 112. Ze vertellen de diagnose alleen wanneer de patiënt er zelf naar vraagt. Waar HIV een stijgend probleem aan het worden is, daalt het aantal malariagevallen steeds verder. Er liggen op dit moment ook geen malariapatiënten in het ziekenhuis. Wel zijn er 2 denguegevallen. Je kunt dengue vergelijken met de milde variant van malaria. De symptomen lijken op elkaar, maar verlopen vaak minder heftig en dengue is in minder dan 1% van de gevallen dodelijk. Opvallend is dat de het juist de gezonde mensen zijn die eraan overlijden, omdat het immuunsysteem dan voor een overreactie gaat zorgen. ‘If the patient is very skinny and weak, we don’t worry about it’, zegt Dr. Carta. Verder is het opvallend dat de familieleden van de patiënten allemaal op de gang slapen. Overal liggen mensen, ook naast de bedden van de patiënten. Oja, en overal waar Moedi komt, lopen de vrouwelijke artsen en verpleegsters giechelend weg!

Gister zijn we Gado Gado (blokken plakrijst, groente en satésaus) gaan eten bij een straattentje waar we afgelopen week al vaker naartoe zijn gegaan. Er zaten op dat moment een aantal mannen te eten die allemaal aan de Mulawarman universiteit hadden gestudeerd. Een Engels, een economie en de ander was politicus. Ze vroegen ons of we de verlichtte rivier in de avond wilden zien. Het was een gebied waar je als bule beter niet alleen heen kon gaan zeiden ze, dus namen zij ons mee. Toen we daar waren kwam er een jongen vanuit een restaurantje naar ons toegelopen. Hij was fotograaf en hij wilde graag een foto van ons maken om zijn fotografiepagina op facebook (die we natuurlijk wel even hebben opgezocht) te promoten.