MIERENMIEREN!!

Vorige week stond in het teken van de eerste ‘puskesmas’. Je kunt dit vergelijken met de huisartsenpraktijk in Nederland. Het enige verschil is dat je hier geen afspraak hoeft te maken en je met 4 patiënten tegelijk in een kamer zit. Van privacy is dus geen sprake. Zelf hebben we behalve toekijken hoe de recepten werden uitgeschreven niet veel mogen doen. Nogal saai dus. Wel hebben we er een leprapatiënt gezien, wat we waarschijnlijk in de rest van onze carrière niet meer tegen zullen komen.

Vrijdag hadden we een nieuwe poging gewaagd om ons visum te gaan verlengen. Natuurlijk verliep dit weer niet zonder de nodige problemen. Moedi’s en Lisa’s pasfoto’s hadden geen rode achtergrond, dus moesten we voor hen nieuwe pasfoto’s gaan maken. Achteraf kregen we de pasfoto’s weer mee terug, want ze waren helemaal niet nodig. Ik ‘overstayed’. Wat bleek, hadden de medewerkers op het vliegveld in mijn visum een stempel gezet met een permit voor 30 dagen (die dus 21 mei verlopen was), terwijl ik een visum voor 60 dagen in mijn paspoort had staan. Gelukkig maakten ze er, na een knallende ruzie tussen de medewerkers, op het immigratiekantoor geen groot probleem van en kon, na een kort confronterend interview wie we wel niet waren en wat we kwamen doen in Indonesië ons visum worden verlengd. Een zorg minder!

Het weekend was wel het hoogtepunt van de week: we zouden de orang oetans gaan zien in het wild in Kutai National park. Na een hobbelige autorit van 5 uur en een kort boottochtje over een rivier vol krokodillen, werd ons gezegd tenminste, kwamen we aan in het meest primitieve boshuisje tot nu toe. Onze kamer bestond alleen uit een matras en een musquitonet, de stroom werkte er alleen tussen 6 uur ’s avonds en 1 uur ’s nachts, we hebben er 24 uur geleefd op gekookte noedels met vers geplukte cassavebladeren en chilipepers en het water moest gekookt worden voor we het veilig konden drinken. Op zaterdagmiddag was het tijd voor onze eerste tocht door het regenwoud. We waren nog geen kwartier in het bos toen we onze eerste orang oetan spotte. Deze hebben we voor een tijdje gevolgd en besloten daarna op zoek te gaan naar de volgende. Helaas vonden we er hierna geen meer.

’s Avonds was het opnieuw tijd om het bos in te gaan, ditmaal voor de tarantula tocht. Met zaklampen liepen we door het donkere regenwoud met de ranger voorop. Na een tijdje vroeg hij ons te wachten en liep hij zelf verder. ‘Too much ants around the tarantulanest’ werd ons vertaald toen hij terugkeerde. Ach, mieren, die kunnen toch niet zo erg zijn dachten we, maar ja dan maar op zoek naar het volgende nest. Onderweg waarschuwde de ranger ons weer voor mieren en een aantal keren moesten we snel over de mierennesten heenrennen. Dit deden we maar braaf, ook al vroegen we ons af waarom. Na een aantal slapende vogels op takken te zijn gepasseerd vroeg de ranger ons weer om te wachten. Ditmaal kregen we wel groen licht en mochten we dichterbij komen. Voor ons lag een hol in de grond waaruit een tarantula van wel 15 cm lang kwam gekropen. Hij liet iets groots en wits in zijn hol vallen, wat tarantula-eitjes bleken te zijn. Na dit prachtige beest een tijdje te hebben bekeken besloten we om weer terug te gaan. ‘Auw, er steekt iets!’ roept Lisa en in een reflex blijf ik staan, foute zet, we stonden midden in een mierennest. Ook ik voelde toen een pijnlijke steek en we wisten niet hoe snel we weg moesten rennen. De steek bleef lang nabranden en juist op het moment dat Lisa vroeg aan de gids of de mieren giftig waren voor mensen bleven we weer iets te lang stilstaan, weer in een mierennest! Dit keer was het niet één steek, maar zeker 10 steken, over mijn beide benen. Ook Moedi werd dit keer getroffen. ‘MIERENMIEREN!!!’ riepen we, en elk slapend beest in het regenwoud is vast wakker geworden door ons geschreeuw van pijn. De rest van de tocht hebben we geen seconde meer stil durven blijven staan, en bij elke beweging op de grond riep er weer iemand van ons ‘MIERENMIEREN!!’ Op een gegeven moment ging de Indonesische gids ons zelfs waarschuwen voor ‘mierenmieren’. We hebben vast een blijvende indruk gemaakt.

Na een korte nachtrust op een vochtig matras en onder een stinkende klamboe was het tijd om weer op te staan. Tijdens ons ‘onbijt’ kregen we bezoek van een aap die nog geen 2 meter achter ons in een boom zat. Daarna was het tijd voor de ochtendexcursie. Een nieuwe kans om orang oetans te zien. Ook deze keer kwamen ze helaas niet meer opdagen, maar de tocht zelf was al avontuurlijk genoeg. Over boomstammen rivieren oversteken, bloedzuigers ontwijken tussen de planten en modder. Het echte junglegevoel!

Deze week lopen we mee in een andere puskesmas. Vandaag hebben we meegedaan bij het immuniseren van de kinderen. We werden meegenomen naar een huis ergens aan de rand van de stad, waar moeders met hun kinderen naar toe konden komen. Het huis was afgeladen vol moeders en kinderen. De kinderen werden er gemeten, gewogen en kregen, indien nodig, een vaccinatie.