Balikpapan

Vorige week donderdag waren we weer erg vroeg klaar op de afdeling in het ziekenhuis en we vroegen onze coassistent daarom of zij ons de rest van het ziekenhuis kon laten zien. Ze heeft ons eerst rondgeleid op de spoedeisende hulp en de intensive care. Opvallend genoeg verschilde de intensive care daar niet zoveel als die in Maastricht, op het aantal patiënten op één afdeling na. Ze gebruikten dezelfde monitoren en infuuspompen en alle medische hulpmiddelen waren aanwezig. De kinder IC was wel indrukwekkend. Baby’s van nog geen jaar oud lagen in grote ziekenhuisbedden, met hun armpjes en beentjes vastgebonden aan de rekken van het bed. Alhoewel ik de kinder IC in Nederland nooit heb gezien, kan ik me niet voorstellen dat het daar het zelfde uit ziet. Het ergste geval vond ik een meisje van een jaar of 5 die bewegingsloos in een groot bed voor zich uit lag te staren. Haar lichaam was in shock geraakt door de gevolgen van dengue en ze lag er zo nu al 3 dagen bij. Als laatste werd ons de neonatale IC laten zien, waar nu neonaten geboren met 28 tot 34 weken zwangerschap lagen. Tijdens onze rondleiding door het ziekenhuis leerden we Igong kennen. Een verpleger. Hij heeft ons daarna mee genomen naar een plaats waar we een typische kalimantaanse lunch konden krijgen.

’s Avonds zijn we naar Balikpapan gereisd, waar we tot zondag zijn gebleven. Hier hebben we Evy ontmoet. Evy heeft zelf ook geneeskunde gestudeerd aan de Mulawarman university en werkt nu als basisarts in Balikpapan. Zij heeft veel van de vorige coassistenten die voor hun keuzecoschap infectieziektes naar Samarinda kwamen begeleid. Evy heeft ons vrijdag meegenomen naar de hangbruggen in Bukit Bangkirai. Dit zijn 4 houten hangbruggen die zijn gespannen tussen de bomen in het bos. Ze werden eerst gebruikt door onderzoekers voor het onderzoeken van de flora en fauna in het bos. Nu is het een toeristische attractie geworden. Er mag maar 1 persoon per keer op een hangbrug lopen en de bruggen zijn expres wiebelig aangelegd, zodat personen afgeschrikt worden wanneer het hard waait, voor hun eigen veiligheid.

Hierna heeft ze ons meegenomen naar het honingbeer reservaat. Helaas waren de beren net klaar met eten toen wij aankwamen en hebben we ze maar eventjes kunnen zien, voordat ze weer het bos in verdwenen. Het reservaat is eigendom van het WWF.

Zaterdagmorgen stond ons een verrassing te wachten. Igong was voor ons afgereisd van Samarinda naar Balikpapan en hij heeft ons nog leuke delen van de stad laten zien. Zondag heeft hij ons meegenomen naar de mangrove waar we neusapen hebben gezien. De gids bleef nooit graag al te lang stilstaan met de boot om naar de apen te kijken, omdat hij de dag ervoor een krokodil in het water had gezien. Dat was het eerste moment dat ik mij realiseerde dat deze dieren hier inderdaad echt voorkomen en dan komen de beelden van national geographic op tv wel erg dichtbij! Ook mochten we niet te dicht bij de apen komen met onze boot, omdat wij ziektes op ze kunnen overdragen. 

Gisteravond zijn Lisa en ik na onze dag in het ziekenhuis Samarinda verder gaan verkennen. Toen we een zijstraatje ingingen kwamen we aan bij een groot huis waar een stuk of 15 mannen buiten zaten. Natuurlijk wilden zij meteen allemaal op de foto. Toen de vrouwen in het huis ons ook gespot hadden nodigden ze ons uit om binnen te komen om thee te drinken. We kregen daarbij ook een hele (heerlijke) maaltijd voorgeschoteld. Samen met onze grote vriend google translate hebben we nog een redelijk gesprek met ze kunnen voeren en ze nodigden ons uit om zeker nog eens te komen.