het Dayakvolk

Nog even een kleine blog voor we vanmiddag vertrekken naar Maratua Island en we tot zondig geen WI-FI zullen hebben. 

afgelopen zaterdag zijn we na het college van Dr. Carta en nog een klein rondje over de afdeling in het ziekenhuis naar een groot winkelcentrum gegaan. Hier kreeg ik voor het eerst weer even een westers gevoel. We hebben geluncht bij de pizza hut en hebben toen even gewinkeld. Hadden we het idee dat eindelijk eens niet alle ogen op ons gericht waren door dit westers winkelcentrum met normale Europese prijzen, veranderde dit snel toen we een kledingwinkel inliepen. Lisa en ik besloten er een paar kledingstukken te passen, waarbij toen we uit ons pashokje kwamen er ons 10 mensen stonden op te wachten om te zeggen hoe beaautiful alles was. Volgens mij kon hun hele week al niet meer stuk toen ik besloot 2 kledingstukken ervan te kopen. 

Evy was dit weekend in Samarinda en kwam ons ophalen uit het winkelcentrum. We zijn met haar en een vriendin van haar naar de grote moskee gegaan. 

s Avonds zijn we met hen en een paar jongens van het gado-gado tentje naar de karaoke gegaan. Dit was heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik verwachte een grote ruimte waar mensen, wanneer ze wilden, naar voren konden lopen om te gaan zingen. Dit was echter anders. Iedere groep kreeg een eigen kamer waar een soort singstar in werd gespeeld.

Zondag zijn we met miss Obie, een Engelslerares die de nieuwe westerse co-assistenten altijd graag rondleid in en rond Samarinda, naar Pampang gegaan. Dit is een plaatsje waar mensen van het dayak volk, de vroegere koppensnellers, wonen. We werden van te voren al gewaarschuwd dat het commercieel zou zijn en dit was duidelijk te merken. We moesten betalen om het longhouse (hun traditionele lange huis waar ze met een heel gezin of familie in één grote, open ruimte leven) te betreden, per camera die we meenamen moesten we 50.000 rupiah (ongeveer 3 euro) betalen, we moesten betalen voor het onderhoud van het huis en vervolgens moesten we ook nog extra betalen als we een foto wilden maakte van de dayakmensen met de grote ringen door hun oren. Er zaten een paar meisjes, gekleed in traditionele dayakkleding op een bankje. Zij konden voor ons dansen als we dat wilden, maar dan moesten we wel betalen, afhankelijk van hoeveel meisjes we wilden dat er gingen dansen. Gelukkig was het ook mogelijk om 'gratis', nadat je natuurlijk al genoeg geld kwijt was na binnenkomst, hun show te zien om 2 uur (nog 3 uur wachten..) Deze show was gelukkig wel heel erg leuk. De kleinste jongens/meisjes tot de oudste man van het volk lieten de traditionele dansen zien. Bij de laatste dansen nodigden ze ook mensen van het publiek uit om mee te doen, maar wij als bule's werden er natuurlijk direct bijgehaald. Volgens mij vonden zij ons interessanter dan wij hen. Na afloop van de show wilde dan ook iedereen met ons een selfie. Ja, ook de jongens en meisjes van het traditionele Indonesische volk hebben gewoon smartphones.

Nadat we terug waren in ons guesthouse bereikte ons minder leuk nieuws. De co-asisstent die weekenddienst had liet ons weten dat onze 26-jarige patiënt was overleden. Na hoge koorts en een epileptische aanval was hij gestorven. We zullen nooit weten wat hij echt heeft gehad, want laboratoriumtesten zijn niet afgenomen en autopsie wordt niet gedaan. Opvallend vinden wij ook dat in het weekend geen specialist aanwezig is. De co-assistent is samen met de verpleging verantwoordelijk voor alle patiënten. 

Vanmiddag na onze dag in het ziekenhuis zullen wij vertrekken met de taxi naar Balikpapan. vanuit daar vliegen we naar Berau en nemen we morgenvroeg de boot naar Maratua Island. Dit is een nog nauwelijks door toeristen ontdekt paradijs waar er volop schilpadden en andere dieren in de zee te vinden zijn.